Acclimatisatie trip

Ondertussen zijn we reeds een dag terug in het basis kamp na een acclimatisatie tocht van drie dagen. We zijn vertrouwd geraakt met de route tot aan kamp 3, van waaruit we een toppoging zullen ondernemen.

Dag 1: Basis kamp naar high kamp 1

Woensdag 18 september trekken we naar het high camp 1. Als een eerste acclimatisatie tocht zijn we reeds tot aan het lagere gedeelte van kamp 1 getrokken gelegen op ongeveer 5500m, maar onze tenten staan op het hogere gedeelte van kamp 1 gelegen op een dikke 5700m. Een goede 200m extra lijkt niet onmogelijk, maar onderschat de inpakt hiervan niet op deze hoogte. Moe maar voldaan komen we dan ook toe in kamp 1, waar we ’s nachts nog eens een prachtig schouwspel krijgen van de helderste volle maan die ik ooit gezien heb.

Dag 2: Kamp 1 naar kamp 2

Donderdag 19 september, vandaag trekken we door naar kamp 2. Een trip die al snel in mijn geheugen geprent zal worden als een van de meest spectaculaire en meest technische routes die ik al ooit gedaan heb, zeker gezien de hoogte waarop we ons bevinden. Het is maar een kort laddertje, maar voor het eerst in mijn leven moet ik een ladder die over een spalt ligt oversteken, best spannend. Enkele zeer steile beklimmingen geven enkele korte files, vooral omdat we mensen moeten kruisen die aan het afdalen zijn. Niet altijd even makkelijk, maar na een kleine 4 uur klimmen bereik ik kamp 2 gelegen op een dikke 5700m.

Daar ik redelijk vroeg toekom in het kamp staan onze tenten nog niet recht en kan ik wat schaduw vinden in de kooktent. Ook niet altijd even evident, gezien ze daar koken op vuren op kerosine. Ik kan u verzekeren dat het niet heel eenvoudig is om het zeer lang uit te houden in deze tent. Ook ontmoet ik hier het team van seven summits die verantwoordelijk zijn voor de vaste koorden naar de summit. Zij zijn juist terug en hebben de koorden naar de summit afgewerkt. Een zeer knappe job.

Ook ontmoet ik een iets oudere Zwitserse vrouw die het team naar de top gevolgd heeft en hiermee de eerste vrouw word die alle 8000ers beklommen heeft. Knap. Verder neemt de koorts toe om te toppen en horen we van enkele klimmers dat zijn van hun acclimatisatie tocht een summit push willen maken. Niet echt verstandig daar je lichaam boven de 6000m er enkel op achteruit gaat, en je je lichaam niet genoeg tijd hebt gegeven om aan de hoogte te wennen. Wij beslissen om ons hier niet te laten door vangen en houden vast aan ons plan.

Dag 3: Kamp 2 naar kamp 3 en terug naar basecamp

Door veranderde weersvoorspellingen besluiten we om geen twee nachten in kamp 2 te blijven, de kans is te groot dat we dan in een verse laag sneeuw zouden moeten afdalen. Dit maakt dat er ons nog een lange afdaling te wachten staat waardoor niet iedereen van het team het ziet zitten om tot aan kamp 3 te gaan. Daar ik naar mijn gevoel wel wat extra acclimatisatie kan gebruikt besluit ik toch maar naar boven te gaan, zeker gezien dit jaar kamp 3 zeer laag ligt, op ongeveer 6700m. Wel een nadeel voor onze summit push die vanuit dit kamp zal gebeuren, Want dit wilt zeggen dat we vanuit dit kamp toch nog een dikke 1500m moeten stijgen tot aan de summit. Maar dit zijn zorgen voor later, nu is het een rustige klim naar kamp 3 waar ik 1u30 voor nodig heb, inclusief een spectaculair zicht op een reddingsactie per helikopter,

Eens boven word ik verwelkomd met een lekkere warme tas koffie, en geniet ik nog even van het zicht voor ik terugkeer richting kamp 2.

Terug in kamp 2 krijgen we nog een middagmaal voordat we aan de terugtocht beginnen. De meeste klimmers zijn ondertussen toegekomen in kamp 2 of reeds vertrokken, waardoor we zonder al te veel tijdverlies het technische stuk kunnen afdalen. Ik heb al veel spectaculaire rappels gedaan in mijn leven, maar enkele van deze tussen kamp 2 en kamp 1 horen toch bij de betere. Vlak voordat we kamp 1 bereiken haalt het slechte weer ons in en bereiken we de tenten van onze groep in de sneeuw.

Na enkele interessante gesprekken met andere klimmers trekken we onze regenkledij aan en beginnen we aan de afdaling richting basecamp. Op een paar stukken na is er niet heel veel technisch aan deze afdaling, maar toch loopt het even mis voor mij. Ik neem een sneeuwbrug iets teveel aan de zijkant en voel ineens de boden van onder mijn voeten verdwijnen, waarna ik hulpeloos in de spalt hangt. Maar met de hulp van mijn sjerpa en onze Mexicaanse team member ben ik al even vlug terug uit de spalt als ik erin stak.

Buiten dit korte spectaculaire momentum verloopt de rest van de afdaling zonder al teveel problemen, en kunnen we wat later in het basiscamp bekomen van onze tocht. Nu is het een kwestie van rusten en herstellen voordat we aan de finale summit push kunnen starten. Spannend.