Zugspitze

Normaal gezien ging ik een week in Italië enkele 4000ers beklimmen als laatste voorbereiding voor Manaslu. Maar te veel stress op mijn werk en nog vele zaken die ik voor de expeditie moest afronden maakte dat ik afzag van dit plan. In de plaats werd het enkele dagen in de Zugspitz area te Duitsland. Een gebied dat ik jaren geleden heb leren kennen door het traillopen, en waar ik sinds al vaak geweest ben. Niet direct het hoogste gebied van Europa, maar de ruwheid van het terrein spreekt mij hier wel aan. En ondertussen is het weeral 6 jaar geleden dat ik hier geweest ben.

Donderdag 15 augustus 2024: Zugspitze

Het was niet direct mijn plan om de eerste dag al te starten met de beklimming van de Zugspitze, maar het weer beslist er anders over. Nadat ik hier toegekomen ben in de gietende regen is het vandaag blauwe hemel en stabiel weer. Afgaande op het weerbericht zal vandaag de mooiste dag zijn om naar de top te gaan. Dit word de derde keer dat ik voor deze top ga, en opnieuw is het via een andere route. Al moet ik de eerste keer niet echt meetellen, dat was met mijn dochter en hebben we de lift tot de top genomen, zoals de echte toeristen ;-).

Deze keer vertrok ik aan de olympische schans in Garmisch-Partenkirchen, om via de Blockhutte, Reintalangerhutte en de Knorrhutte naar de top te gaan. Met een veel te zware rugzak vertrek ik volle moed richting top. Ik vermijd de toeristische Partnachklamm wat mij wel meer afstand en hoogtemeters kost, maar we wel files voorkomt met allemaal tiktop toeristen. Eens voorbij de klamm blijft het rustig omhoog gaan en stop ik pas in de Knorrhutte. Deze hut bevind zich juist aan de rand van het vriendelijke groene landschap en maakt de overgang naar het meer alpine terrein. Ik bestel een noedel soep en na een korte rust gaat de zware rugzak terug op om het laatste stuk van de tocht af te werken.

We starten nog vrij makkelijk om uiteindelijk aan de Zugspitzplatt aan te komen. Hier scheiden de mannen zich van de jongens :-). Men kan enerzijds kiezen voor een korte lift, of anderzijds voor een zeer steile steen morene gevolgd door een klettersteig naar de lift. Ik kies voor de optie die ik zal hebben op Manaslu en ga dus niet voor de lift. De klim is steil maar voor mij redelijk vlot te doen, ik heb veel medeleven met andere klimmers die ik vlot voorbij ga. Vervolgens is er nog een mooie klettersteig met prachtige zichten naar het platform van de lift.

Alhoewel ik het kruis op de top al twee keer heb mogen knuffelen kan ik het niet laten dit een derde keer te doen. En desondanks dit vanuit de lift een simpele klim is maken de vele ongeoefende toeristen deze laatste hoogtemeters zwaar. Voor mij beslist een vader met twee kleine kinderen dat het slim is met hun de top te doen, maar 1 kind beslist al na 5 meter om terug te keren, wat al snel tot gevaarlijke toestanden leid. Het tweede kind steek ik geërgerd voorbij op een korte ladder, waar ook dit kind beslist terug te keren. Sommige mensen kunnen het kunnen van hun kinderen toch echt niet inschatten en stellen het belang van een tiktak foto blijkbaar wel heel hoog in. Ik beland in een wachtrij met enkele Poolse klimmers, die de top bereikt hebben via de klettersteig dat ik samen met mij + zoon Nohlan in 2018 gedaan heb. Toffe gasten waar al snel een afspraak met gemaakt word, ik maak enkele top foto’s van hun en zij doen hetzelfde voor mij.

Na de modeshow aan het kruis op de top is het dringend tijd om terug te keren. De tocht heeft langer geduurd dan voorzien en zoveel liften naar beneden zijn er niet meer. Bovendien heb ik nog een trein nodig om terug tot aan het vertrekpunt te raken. Ik eindig de dag met een mooie training van 24km met 2600 hoogte meters, en dit met een rugzak vele malen zwaarder dat deze die ik op Manaslu nodig zal hebben

Vrijdag 16 augustus 2024: Alpspitze

Vandaag is het de bedoeling om vanuit Hammersbach (Grainau) de klim aan te gaan naar de Alpspitze. Ik heb een rondtrip voorzien, maar heb op twee plaatsen de mogelijkheid om via een lift terug af te dalen. Daar de weersvoorspellingen vandaag wat minder is is dit zeker geen overdreven luxe. Ik heb ervoor gekozen om te blijven overnachten aan de olympische schans, daar er in Grainau niet veel mogelijkheden zijn. Maar een uurtje langer slapen in combinatie met het moeilijk vinden van een parking in het zeer drukke Grainau maakt dat ik later met de tocht start als voorzien.

We starten met een klim naar de Knappenhauser, een route waar ik bekend met ben van vorige trainingen voor het trailrunnen. Vlak voor de hut wijken we af en gaat het in een steile zigzag omhoog. De gpx track die ik heb is niet echt nauwkeurig waardoor ik op een gegeven moment aan een foutieve steile klim start. Koppig als ik ben keer ik veel te laat terug om het juiste pad te vinden, weeral veel tijd verloren die ik niet echt heb. Via enkele bruggen steek ik de toeristische Höllentalklamm over en wordt ik getrakteerd op enkele prachtige zichten op de Klamm. Maar al snel verlaat ik het mooie toeristische pad om via een zeer klein pad aan een extreme steile beklimming te starten. Al snel vraag ik mij af of dit wel de bedoeling is maar toch blijf ik koppig doorgaan. Veel keuze heb ik trouwens niet, het terrein is zo steil en door de regen van de laatste dagen ligt het er ook nog slecht bij. Met de zware rugzak is terugkeren een optie die ik niet echt wil nemen. Maar op het moment dat ik ver ten einde raad ben bereik ik een oude mijn, waar de kabel toekomt die ik al een tijdje volg. Blijkbaar waren er hier in vroegere tijden mijn activiteiten. Het platform is perfect om even rust te nemen en de verleiding is groot om de mijn even te verkennen, maar de vele verbodsborden overtuigen mij om dit toch maar niet te proberen :-). Een twix, stemmen in de verte en een beter begaanbaar pad geven mij verse moed om door te gaan. Al snel zie ik de Knappenhäuser en via enkele lastige paden bereik ik toch enige tekenen van beschaving.

Er is weliswaar niet veel te beleven aan deze hut die blijkbaar permanent gesloten is, maar vanhier uit gaat het terug over betere paden. Het weer is niet optimaal, en we klimmen verder richting wolken. Het terrein word ruwer en iets verder gaan we de mist in. Het feit dat ik mensen met kinderen de afdaling zie doen geeft mij goed hoop dat de liften niet ver weg kunnen zijn en het terrein niet al te zwaar. Dit is een goed troost voor het geval het weer verder zou verslechteren. Tijdens de voorbereiding van de route leek mij het een leuke extra om de Höllentorkopf even snel mee te nemen. Eens aan de splitsing toegekomen leek deze extra top inderdaad wel leuk, maar hiervoor zou ik wel mijn klimuitrusting uit de rugzak moeten halen. En gezien het late uur en het mindere weer rees al snel de vraag of dit verstandig is. Even overweeg ik om de rugzak beneden te laten en deze top er toch snel bij te nemen maar ik laat dit plan toch maar vallen. Er wacht mij nog een klim van iets meer dan 500 hoogtemeters naar de Alpspitze gevolgd door een lange afdaling. Tenzij ik midden in de nacht wil afronden kan ik beter wat extra tempo zetten.

Ik daal terug af richting lift, om daarna verder te klimmen richting Alpspitze. Hier kies ik voor de makkelijkere Oostgraad, deze zou ik principieel moeten kunnen zonder klimmateriaal. Natuurlijk heb ik dit wel bij mij voor het geval het toch wat moeilijker zou zijn dan gedacht. Maar de Oostgraad is een via ferrata, wat bedenkt dat je een kabel hebt die van de top naar beneden loopt.Niet het leukste als je het in de achtergrond hoort rommelen en er druppels regen vallen. Maar de buien rader ziet alles zeer positief dus besluit ik verder te gaan.Tot ik enkele Duitsers tegenkom die terugkomen van de top. Zij waarschuwen mij dat de top en de route ernaar weinig beschutting bied, en dat het misschien beter is terug te keren gezien het onstabiele weer.

Dit is voor mij maar een bevestiging dat het inderdaad niet slim is een via ferrata op te kruipen als de weersomstandigheden niet goed lijken, ongeacht wat de buienradar aangeeft. Ik daal terug af naar de Alpspitzbahn, een lift die mij terug naar beneden brengt. Beneden blijkt het al snel dat een 4km wandeling de snelste optie is richting mobilehome, waar ik dan ook zonder twijfelen aan begin. Ik voel mij persoonlijk wat tekort gedaan, de laatste 500 hoogtemeters heb ik niet gedaan en voor de afdaling heb ik gekozen voor de lift. Enerzijds ben ik tevreden met de prestatie van een dikke 14km met een stijging van 1645 hoogtemeters, maar er had meer in gezeten.

Zaterdag 17 augustus 2024: Wank

Vandaag staat de Wank op de agenda. Origineel had ik deze in gedachte voor de eerste dag, maar uiteindelijk is hij de afsluiter geworden. Onder aan de berg is een grote staanplaats voor mobilhomes, dus ik kan direct na het ontbijt aan de beklimming starten. Na de twee vorige zware dagen kies ik ervoor mijn rugzak wat lichter te maken. Al het klimmateriaal gaat eruit en ook een fles water blijft achter. Ik kies ervoor om zo stijl mogelijk de beklimming aan te gaan en sta na minder dan 5km op de top van bijna 1800 meter, een hoogteverschil van bijna 1200m. Met een tijd van een dikke 2 uur ben ik meer dan tevreden.

Na de top gaan we nog langs de hut vlak onder de top alvorens we met een lange omweg terug naar beneden. Een prachtige trip die ik iedereen kan aanraden.We eindigen het lange weekend met een prachtige trip van juist geen 13km. Een prachtig afsluiten van het weekend.

De trip was natuurlijk niet te vergelijken met de oorspronkelijke plannen om wat 4000ers te doen, maar al bij al denk ik wel dat het een perfecte training was waar ik volop van genoten heb. De stress rond de expeditie in combinatie met mijn werk werd mij wat teveel, en deze trip heeft voor mij terug wat rust gebracht.

En voornamelijk, ik heb een zeer goede rede om volgend jaar terug te keren. De Alpspitze moet ik nog doen, en enkele andere klimmers hebben mij aangeraden om deze te combineren met de Zugspitze, een zeer uitdagende route zou deze twee bergen verbinden. Een vierde beklimming van de Zugspitze staat dus al zeker op de agenda.