Aangekomen te Kathmandu.

Na twee vlotte vluchten maar minder vlotte luchthavens ben ik deze morgen goed toegekomen in Kathmandu. Zij die mij wat kennen weten wel dat tijdig plannen en op de juiste dag op de afspraak staan niet altijd even evident is :-).

In Brussel werd het al wat spannend. Nochtans kon ik niet vroeger aan de dag starten, bij opening van de check-in stond ik als een van de eerste in de rij. Maar ze wilde maar 1 zak inladen, het feit dat ik bijbetaald had voor een tweede vonden ze niet direct terug. Daardoor moest ik naar een info balie waar ze geen probleem zagen en voor mij een bewijs afdrukte. Dus ik terug naar de check-in, waar ondertussen natuurlijk een hele rij passagiers stonden. En eens het aan mij was bleven ze moeilijk doen over de extra bagage, op hun systeem stond die blijkbaar niet op. Maar na de nodige discussies hebben ze het dan toch maar aanvaard, en mocht ik de zak achterlaten. Nu nog hopen dat ze mee de vlieger op zouden gaan.

Door dit alles veel later dan gepland naar de douane, maar nog altijd een zee van tijd voor opening van de gate. Tot ik de paspoort controle zie, eigenlijk kon ik ze niet zien door de massa mensen ervoor. Dit word aanschuiven. Uiteindelijk is het een dik uur later aan mij, nog juist op tijd om 5min voor de opening van de gate aan te komen. Nog rustig een koffie drinken zit er niet meer in, maar ik heb tenminste de vlucht naar Istanboel niet gemist.

Buiten het feit dat de nieuwe luchthaven in Istanbul een stad op zijn eigen is en dat ik even moet zoeken naar de weg heb ik ruimschoots de tijd om op de luchthaven nog even iets te drinken en te eten. Niet veel later hang ik terug in de lucht, om na een veel te korte nacht met huilende baby’s vroeg in de ochtend te landen in de hoofdstad van Nepal.

Waar de luchthaven van Istanbul reusachtig en hypermodern is, is deze van Kathmandu eerder van de grootte van die van Antwerpen. En buiten enkele computers met touchscreen is er van technologie ook niet veel terug te vinden. Ik zoek mij de weg naar de paspoort controle waar ik al snel zeer vreemd word aangekeken. Blijkbaar ben ik in de rij beland van inwoners van Nepal, en gezien mijn westerse looks val ik in deze rij nogal uit de toon. Een vriendelijke bewaker begeleid mij naar de juiste rij waar ik na kort aanschuiven door andere word verteld dat ik mij eerst moet registreren voor een visum. Dit moet gebeuren op een computer waar je al je gegevens manueel moet invoeren. Natuurlijk staat daar nog de helft van alle mensen op het vliegtuig aan te schuiven, en weeral heb ik het nodige geduld nodig eer iedereen al zijn persoonlijke gegevens heeft ingevuld. Eens het aan mij is word ik zeer goed geholpen door een charmante dame van de luchthaven waardoor alles iets sneller gaat. Grappig, eens alles ingevuld moet je van het bevestiging scherm een foto maken met je GSM, waar je dan wat verder opnieuw moet gaan aanschuiven om te betalen voor je visum. Na het nodige sukkelen met mijn nieuwe GSM lukt het uiteindelijk om de foto op mijn scherm te krijgen, even vrees ik dat de foto mislukt is. Daarna is het voor de derde keer aanschuiven aan de paspoort controle waar ik na het nodige gefronst van de ambtenaar uiteindelijk toch door mag gaan.

Maar als je dan denkt dat je het hiermee gehad hebt dan heb je het wel mis. In Nepal controleren ze je handbagage ook nog eens bij het verlaten van de luchthaven, het is mij net als andere passagiers niet echt duidelijk wat hier het nut van kan zijn. En ook is het wel even wennen aan het feit dat mannen en vrouwen niet in dezelfde rij mogen staan, er is een aparte controle volgens geslacht. Ik denk niet dat je de keuze X al in Nepal hebt ;-).

Eens voorbij deze controle kom ik eindelijk aan bij de bagage, waar tot mijn grote opluchting mijn beide duffel bags nog liggen. Niet alleen ben ik hier geraakt, mijn bagage is mij goed gevolgd.

Gelukkig herinner ik mij van de vorige keer nog dat je hier geen grote aankomst hal hebt zoals bij ons, bezoekers mogen het gebouw niet in. Je moet de luchthaven verlaten om dan buiten naar je vervoer te gaan zoeken. Zoals verwacht is dit door Arnold tot in de puntjes geregeld en staat een chauffeur mij op te wachten. Samen met een Mexicaan van ons team en drie andere Europese klimmers van Seven Summits vertrekken we richting centrum Kathmandu.

Na een indrukwekkende rit (in Kathmandu is de enigste regel dat er geen regels zijn) in een jeep waar de gordels niet werkte, kom ik in het hotel aan. Hier zit Arnold al op ons te wachten waar we na een lekker ontbijt richting onze kamer kunnen gaan voor een kort dutje om wat slaap in te halen. ’s Middags is er dan een materiaal controle en pasmomentje voor het donspak.

Nu is het hier wachten tot het hele team compleet is en we vrijdag 6 september vertrekken richting Besisahar. Nog enkele dagen genieten van Kathmandu en de toerist uithangen